باز آمدم که گریه به دشت بلا کنم

دردی مگر برای دلم دست و پا کنم

باز آمدم به گریه بشویم درون خویش

جان را به نور عشق گل روشنا کنم

باز آمدم که قفل دل تیره بشکنم

باز آمدم کبوتر دل را هوا کنم

قربان آن نی یی که دمندش سحر، مدام

قربان آن می‌ یی که دهندش علی الدوام

قربان آن پری که رساند تو را به عرش

قربان آن سری که سجودش شود قیام

تو پیش روی، و پشت سرت آفتاب و ماه

آن یوسفی که تشنه برون آمدی زچاه

جسم تو در عراق و سرت رهسپار شام

برگشته‌ای و می‌‌نگری سوی قتلگاه

گودال قتلگاه، پر از بوی سیب بود

تنهاتر از مسیح، کسی بر صلیب بود

سرها رسید از پی هم، مثل سیب سرخ