آن گوشوار عرش، که گردون جوهری
با دامنی پر از گهرش بود مشتری

درویش ملک بخش و جهاندار خرقه پوش
خسرو نشان صوفی و سلطان حیدری

در صورتش معین و در سیرتش مبین
انوار ایزدی و صفات پیمبری

در بحر شرع لولوی شهوار و همچو بحر
در خویش غرقه گشته، ز پاکیزه گوهری

اقرار کرد حر یزیدش، به بندگی

خط بازداده روح امینش به چاکری

لب خشک و دیده تر شده از تشنگی هلاک

وانگه طفیل خاک درش خشکی و تری

از کربلا بدو، همه کرب و بلا رسید
آری همین نتیجه دهد ملک پروری