آمدی و شب سیاه من
عاقبت مثل روز روشن شد
همه دیدند من پدر دارم
روسیاهی نصیب دشمن شد
کعبۀ عشق نگر دور و برش دعوا شد
استلامش چه شلوغ است، سرش دعوا شد
گوییا مملکت ری به نگاهش بسته است
در قشون بر سر چشمان ترش دعوا شد
بخواب بر سرِ زانوی خسته‌ام، سرِ بابا! منم، همان که صدا می‌زدیش: دختر بابا! دلم گرفت ازین کوچه‌های سرد غریبه چه دیر آمدی ای سر؟! کجاست پیکر بابا؟!
اربعین است و دل از سوگ شهیدان خون است
هر که را می‌نگرم غمزده و محزون است
زینب از شام بلا آمده یا آنکه رباب
کز غم اصغر بی‌شیر، دلش پرخون است
خــون تــو آفـــتـاب شـد از بـام‌هـا گـذشــت
شـد کـوه ســیـل و بر سر بدنـام‌ها گـذشـت
نـامــت شـــراب کـوثـر ایـمان و عشـق بـود
صــدها هـزار جـرعـه شـد از جام‌ها گذشت
تمام راه‌ها را با تو عمری همسفر بودم
اگر زن بودم، اما مثل تو مرد خطر بودم
تو را شمشیرهای کینۀ ظهر دهم کشتند
برادر تا برادر داغ بودم، بی پسر بودم
برای کاروان بی چراغ و تشنۀ آبت
چراغ آه بودم، جویبار چشم تر بودم
شبی که نام تو در باور زمین گل کرد کسی نگفت «چرا زخم ما چنین گل کرد؟» دوبارۀ مزرعه کربلا شکوفا شد دوباره پینۀ دستان خوشه‌چین گل کرد ببین چگونه زنی شیون از دلش جوشید ببین چگونه ترک‌های زخم دین گل کرد
صدا در سینه‌ها ساکت که اینک یار مى‌آید
ز راه شام و کوفه عابد بیمار مى‌آید
غبار راه بس بنشسته بر رخسار چون ماهش
به چشم آیینه ایزدنمایى تار مى‌آید
از کوفه تا شمشیر عزراییل‌هایش
از کربلا تا شام با تفصیل‌هایش...
بعد از چهل روز از مسیر تلخ دیروز
امروز آمد دیدن فامیل‌هایش
خود را به روی قبرهای خاکی انداخت
بانوی مکه با همان تجلیل‌هایش
دروازۀ ورودی شهر است و ازدحام
بر پا شده دوباره هیاهوی انتقام
این ازدحام و هلهله‌ها بی دلیل نیست
یک کاروان سپیده رسیده به شهر شام
قرآن بخوان از روی نیزه دلبرانه
یاسین و الرحمان بخوان پیغمبرانه
قرآن بخوان تا خون سرخت پا بگیرد
همچون درخت روشنی در هر کرانه
دلم گرفته و جانم ز زندگی سیر است
هوای شام چرا اینقدر نفس گیر است
لباس عید به تن کرده‌اند مردم شام
فضای شهر چراغان و غرق تزویر است
نوای هلهلۀ مردمان همانندِ
صدای نیزه و تیر و صدای شمشیر است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
