من آمده‌ام، ‌تو‌شه‌ای ‌ا‌ز ‌آ‌هم ‌د‌ه

سوز ‌نفس و اشک ‌سحرگاهم ده

هر چند ‌تما‌م کرده‌ای ‌نعمت را

یک بار دگر به کربلا راهم ده

نگاهم می‌‌کند اینجا خدا زود

و می‌‌گیرد در اینجا هر دعا زود

سلام اول هر روضۀ تو

دلم را می‌‌برد کرببلا زود

بر پا بشود محشر کبری شب جمعه

آید ز حرم نالۀ زهرا شب جمعه

یک هفته نگه داشته غم‌های دلش را

تا لحظۀ دیدار پسر، تا شب جمعه

در سینه‌ام شرارۀ غم موج می‌‌زند

وقتی دلم به سمت حرم موج می‌‌زند

وقت نماز جای دعای قنوت هم

فکر حرم فقط به سرم موج می‌‌زند

به سنگفرش و به حوض و به آب دقت کن

به طرز نقش، به رنگ و لعاب دقت کن

ببین چه طور نشسته به محضر گنبد

به صحنۀ ادب آفتاب دقت کن

نبی ما محمد گاه گاهی

به اقلیم یمن بودش نگاهی

ندانم اندر آن صحرا چه دیدی

کزو بوی خدا را می‌شنیدی

بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو

ای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو

دیوانه‌وار، آمده‌ام تا به قتلگاه

وقتی به استغاثه شنیدم، صدای تو

نقدینه‌ای که داشتم از اشک و خون دل

تقدیم کرد، دیده به گنبدنمای تو

پایان کعبه، کرب و بلا بود راه ما

آری حسین می‌دهد آخر پناه ما

خون خدا به کرب و بلا بود و حاجیان

در راه کعبه، وای بر این اشتباه ما

تا که ذهنم از مدینه مشهدی دیگر بسازد

بهتر است این شهر را از هرکجا بهتر بسازد

مثل فتح مکه درتغییر این بار مدینه

طرح را احمد بیارد، شهر را حیدر بسازد

از حسن دارالکَرَم، محراب را با نام سجاد

بین صحن باقر و صادق دو تا منبر بسازد

کاف و ‌ها و یا و عین و صاد یعنی کربلا پایتخت دل، حسین آباد یعنی کربلا

پابرهنه می‌روم سوی حریم پاک یار در حقیقت محور «بالواد...» یعنی کربلا

بگو که مرثیۀ شهر شام را چه کنم؟ نگاه هرزۀ مشتی عوام را چه کنم؟

گرفتم این که نگفتم از آن طناب سیاه گذشتن از وسط ازدحام را چه کنم؟

خوب و بد پشت سر قافله راه افتاده هر که شد عاشق این سلسله، راه افتاده

نا مسلمان و مسلمان به حرم می‌آیند هر زن و مرد ز هر فاصله راه افتاده