تمام درد بر جانم نشسته رد خون روی دستانم نشسته

تو خوردی خیزران و، من ندانم چرا زخمش به دندانم نشسته

چو زینب پیکرش را آب می‌ریخت ستاره بر تن مهتاب می‌ریخت

همه دیدند چون زهرای اطهر ز هر جای تنش خوناب می‌ریخت

صبح اگر سر بزند زودتر ان شاء الله

می‌رسد همسفرم از سفر ان شاء الله

در گذر از سر هر خار دعا می‌کردم

نشود هیچ کسی در به در ان شاء الله

کاروان رفت و من سوخته دل جا ماندم آه کز ناقه بیفتادم و تنها ماندم همرهان بی خبر از من بگذشتند و دریغ من وحشت زده در ظلمت صحرا ماندم

زخم‌هایم شده این لحظه مداوا مثلاً چشم کم سوی من امشب شده بینا مثلاً

آمدی تا که تو هم بازی دختر بشوی؟ باشد ای رأس حنا بسته! تو بابا مثلا

در آن سحر، خرابه هوایش گرفته بود حتّی دل فرشته برایش گرفته بود        با آستین پارۀ پیراهن خودش جبریل را به زیر کسایش گرفته بود

حالا که آمدی دگر از پیشمان نرو خورشید شام تار خرابه! بمان، نرو  

دیگر بس است بی تو سفر، جان به لب شدم دق می‌کنم اگر بروی، مهربان! نرو

مثل قدیم آمده‌ای باز در برم

با بوی سیب گیسوی خود در برابرم

مثل قدیم آمدی امّا نمی‌شود

تا سوی دامنت بِدوم، پر در آورم

این چشم وا نمی‌شود امّا تو باز کن

سیرم ببین و بعد بگو: وای مادرم!

به زحمت تکیه بر دیوار می‌کرد گهی این جمله را تکرار می‌کرد

الهی صورتش آتش بگیرد! که با سیلی مرا بیدار می‌کرد

دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید

شمیم توست که با آب و تاب می‌آید

به صبح دولت من آسمان خورد غبطه

که نیمه شب به برم آفتاب می‌آید

دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید

شمیم توست که با آب و تاب می‌آید

به صبح دولت من آسمان خورد غبطه

که نیمه شب به برم آفتاب می‌آید

صبا! برو به نجف، نزد بوتراب امشب

بگو بیا سوی شام از ره ثواب امشب

که گرد ماه ولا، انجم هدایت دین

به خواب رفته و لب­ تشنه بهر آب امشب