مسلمم سلمان منّای حسین

در رگ من خون بابای حسین

قبله‌گاهم قدّ و بالای حسین

ارزشم هیچ است منهای حسین

گر چه من خود نسب از حضرت مولا دارم

به خدا عشق به ذرّیۀ زهرا دارم

من غلام حسنم، خادم دربار حسین

آبرویی اگرم هست، از آنجا دارم

با خویش نه لشکر، نه سپاه آورده

دو طفل عزیز و بی گناه آورده

در کوفه ز بس مرد ندیده مسلم

ناچار به پیرزن پناه آورده

گیرم که شده تمام ره طی، برگرد

خونت شده شرط دادن ری، برگرد

گر وعده تو را میوۀ نوبر دادند

نوبر سر اصغر است بر نی، برگرد

بویی به مشام غیر حاشا نرسد

خیری ز کسی بر من تنها نرسد

ای وای عجب حادثه‌ای در راه است

ای کاش که نامه‌ام به مولا نرسد

هر بلایی سرم آمد به فدای سر تو

به فدای پر قنداق علی اصغر تو

حاضرم بر سر بازار به خیرات روم

ننشیند پر خاکی به سر خواهر تو

با اینکه روزی داشتی کاشانه در این شهر

اینجا نیا، دیگر نداری خانه در این شهر

یادم می‌آید تا کجاها کیسه‌ای نان را

می‌برد آن شب‌ها علی بر شانه در این شهر

اول شب بود، اما ترس فردا داشتند

دست و پا گم کرده بودند و تماشا داشتند

اقتدای این جماعت بر امامی‌دیگر است

طول دادم سجده چون، قصد فرادا داشتند

صاحب بیت حرم شد در حرم

تا بماند در حرم آن محترم

راز پنهان با خدای خویش داشت

دل ز جور خشم در تشویش داشت

شاهراه عاشقان بس خوش رهیست

وعده گاه عشق خوش منزل گهیست

چو نرسد عاشق به کوی یار خویش

محو گردد بر رخ دلدار خویش

سلام ما به حسین و، سفیر عطشانش

که در اطاعت جانان، گذشت از جانش

به آن غریب سربدار وادی عشق

به مسلم بن عقیل و دو نور چشمانش

عشق!‌ ای سودای جان‌ها سوخته

‌ای تو آتش‌ها به جان افروخته

چون کنی با پرنیان سینه‌ها؟  

گو چه می‌خواهی میان سینه‌ها؟