همین که بوی تو را با خودش بیارد باد به خاک پات می‌افتیم، هرچه بادا باد

هزار مرتبه ممنون چشم مست توأیم از اینکه قرعۀ مستی به نام ما افتاد

به دام حلقۀ مویت چنان اسیر شدیم که هیچ وقت نخواهیم شد از آن آزاد

پر می‌کنیم از می‌گلوی باده‌ها را تا مست باشیم انتهای جاده‌ها را

بعد از دو رکعت عشق بازی باز خواندند در رکعت سوم همان دلداده‌ها را

همین که داغ رسید عمه را صدا کردی نشستی و وسط خیمه‌ها دعا کردی

چقدر داغ که در نیم روز دیدی تو چقدر عمر که دائم خدا خدا کردی

آسمان هم خجل از چشم تو و بارانت آخری نیست بر این گریۀ بی پایانت

آب می‌بینی و طفل و گل و سقا و جوان بیشتر می‌شود انگار غم پنهانت

منم قاهر، منم والی، منم غالب

منم لحظه به لحظه درد را طالب

حسین بن علی را اولین نائب

علی بن حسین بن علی بن ابیطالب

باقیست نهضت پس بنا این شد

بیمار ظهر کربلا باشی

می‌خواهی از اینجا به بعدش را

سجاده‌ای رو به خدا باشی

وارد میکده شد، میکده را مست گرفت

نیست‌ها را به نگاه خودش از هست گرفت

بیخود از کرببلا رهگذر شام نشد

حکمتی داشت که شمشیر دعا دست گرفت

می‌‌نوشم امشب واژه‌ها را از سبویت

پر می‌‌شود جام عطش از آبرویت

سجاده‌ات پهن است در محراب، حالا

تر می‌شود ابیات از آب وضویت

آسمان هم خجل از چشم تو و بارانت

آخری نیست بر این گریۀ بی پایانت

آب می‌‌بینی و طفل و گل و سقا و جوان

بیشتر می‌‌شود انگار غم پنهانت

بیاور با خودت نور خدا را

تجلی‌های مصباح‌ الهدی را

به ‌پا کن کربلایی در دل ما

تو که تا شام بردی کربلا را

اگرچه شمع از آتش به روی سر دارد

منم همان که ز غم شعله بر جگر دارد

پس از تو نوبت سی سال گریۀ من بود

پس از تو در همه احوال گریۀ من بود

چون باد در مجاورت شمعی، چون شمع در محاصره بادی

با احتساب کرببلا ای کوه، پنجاه و هشت سال نیافتادی

لبخند گشته است فراموشت، با چشم‌های روشن و خاموشت

نزدیک به دو سوم عمرت را، در چهره‌ات ندیده است کسی شادی