لبریز آه و ندبه و غم گریه می‌کنم

دلتنگم و به یاد حرم گریه می‌کنم

شایستۀ زیارت شش گوشه نیستم

این روزها به حال خودم گریه می‌کنم

در راه عشق مقصد آئینه ها یکی ست

میعادگاه و قبلۀ اهل ولا یکی ست

در سیر خلق، راه وصال خدا یکی ست

یعنی حقیقت نجف و کربلا یکی ست

ما گریه می‌کنیم تمامی سال را

کامل نمی‌کنیم به جز این کمال را

خورشید جلوه زار معانی است پیش خلق

چشمی که سرکشد قدحی زآن جمال را

پیامبر گله‌ها را گوش می‌کند

حسین بر می‌شمارد:

اول: نامه‌ها ..

دوم: خیمه‌ها ..

سوم: ..

بغض پیامبر می‌شکند

انگشتت کو؟!

پدر

قرآن ساکت را

بر نیزه کرد

و پسر

قرآن ناطق را ...

زلفت زپیچ و تاب فزونش طناب شد

یک حلقه ده که قلب گلوی من آب شد

یک قطره اشک بهر تو بحر طویل گشت

یک ذره از فضیلت تو صد کتاب شد

عاشقان جمع که باشند خدا می‌آید

جان من هیچ مگویید صدا می‌آید

ما که از خویش برفتیم ز بس مست شدیم

یار را زود بگویید کجا می‌آید

بادها عطر خوش سیبِ تنش را بردند زخم‌ها لالۀ باغ بدنش را بردند

نیزه‏‌ها بر عطشش قهقهه سر مى‏‌دادند خنده‏‌ها خطبۀ گرم دهنش را بردند

آن سر را

سال‌ها پیش دیده بود

بین دو سجده

بر شانه پیامبر سوار بود

و امروز بر نیزه

برنیزه تکیه داده تنهاتر از همیشه

با چهرۀ خماری زیباتر از همیشه

بذر ترانه بارید از ابر خطبه‌هایش

اما زمین دل‌ها صحراتر از همیشه

رسیده‌ام به تو اما گریستم تا تو تمام فاصله را جاده را اتوبان را نگاه من همۀ راه تا به تو برسد کشانده است به دنبال خویش باران را  

چشم وا کردم و پرپر شدنت را دیدم

نیزه در نیزه غریبانه تنت را دیدم

زیر پامال کبود سم مرکب‌ها، نه

به روی دست ملائک بدنت را دیدم