گردید بر سنان سر سلطان دین دریغ                    

افتاد آسمان شرف بر زمین دریغ

بر پیکر امام زمان زادۀ زیاد                                 

بگشاد صد هزار کمان از کمین دریغ

گردون بسوخت ز آتش غم، جان فاطمه                 

شرمی نکرد از دل سوزان فاطمه

از تندباد کینۀ مروانیان دریغ                               

پژمرده گشت نوگل بستان فاطمه

در حیرتم که چرخ چرا غرق خون نشد                  

در ماتم حسین زمین واژگون نشد

چون آفتاب یثرب و بطحا غروب کرد                     

رخسار آفتاب چرا قیرگون نشد

ای چرخ، غافلی که چه بیداد کرده‌ای

وز کین چه‌ها در این ستم آباد کرده‌ای

بر طعنت این بس است، که با عترت رسول

بیداد کرده خصم و تو امداد کرده‌ای

خاموش محتشم که دل سنگ آب شد

بنیاد صبر و خانۀ طاقت خراب شد

خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک

مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد

کای مونس شکسته دلان حال ما ببین

ما را غریب و بی کس و بی آشنا ببین

اولاد خویش را که شفیعان محشرند

در ورطۀ عقوبت اهل جفا ببین

این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست

وین صید دست و پا زده در خون حسین توست

این نخل تر کز آتش جان سوز تشنگی

دود از میان رسانده به گردون حسین توست

بر حربگاه چون ره آن کاروان فتاد

شور و نشور واهمه را در گمان فتاد

هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند

هم گریه بر ملائک هفت آسمان فتاد

روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار

خورشید سر برهنه بر آمد ز کوهسار

موجی به جنبش آمد و برخاست کوه کوه

ابری به بارش آمد و بگریست زار زار

ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند

یک باره بر جریدۀ رحمت قلم زنند

ترسم کزین گناه، شفیعان روز حشر

دارند شرم کز گنه خلق دم زنند

چون خون ز حلق تشنۀ او بر زمین رسید

جوش از زمین به ذروۀ عرش برین رسید

نزدیک شد که خانۀ ایمان شود خراب

از بس شکست‌ها که به ارکان دین رسید

بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند

اول صلا به سلسلۀ انبیا زدند

نوبت به اولیا چو رسید آسمان تپید

ز آن ضربتی که بر سر شیرِ خدا زدند