تا از می ‌‌و بادۀ تو مستم، هستم

تا رشتۀ دل را به تو بستم، هستم

من زندگی‌ام بسته به این نوکری است

تا نوکر مادر تو هستم، هستم

پیغمبر درد بود و هم‌درد نداشت

از کوفه به‌جز خاطره‌ای سرد نداشت

می‌گفت: خدایا، که بگوید به حسین

این شهر هزارکوچه، یک مرد نداشت؟

      خیمه زدیم تا بزنیم از تو دم، حسین

      کوثر شدیم از غم تو دور هم، حسین

       با ما زبان گرفته تمام حرم،  حسین

      یا ذالجلال و الکرم و النعم، حسین

     شکر خدا به قافلۀ غم رسیده‌ام

     عمرم کفاف داد و به پرچم رسیده‌ام

   شبنم شدم، به چشمۀ زمزم رسیده‌ام

    مادر! به گریه‌های محرم رسیده‌ام

شد قامت پیغمبر از این اجر خمیده

بر صورت معصوم تو زد زجر، کشیده

بعد از تو به هرکس که ستم دید به ناحق

گفتیم خدا رحم کند، «زجر کشیده»

گرفتم، از خود زهرا گرفتم

نه یک حاجت، که یک دنیا گرفتم

به لطف دست‌های کوچک تو

من امشب کربلایم را گرفتم

گل نیلوفر تنها، رقیه

شهید غربت بابا، رقیه

گرفتاران عالم دم بگیرید:

«رقیه یا رقیه یا رقیه»

نگاهی نیمه‌جان و بی‌رمق داشت

دو چشم خونجگرتر از شفق داشت

چه کرده خیزران با قلب دختر

اگر جان داد از داغ تو، حق داشت

انیس شیون و آه رقیه

شدی بر نیزه‌ها، ماه رقیه

ببر با خود مرا، خیری ندارد

پس از تو عمر کوتاه رقیه

چه دلگیر است بی‌تو بی‌پناهی

نگاهی کن به حال من، نگاهی

برای پر زدن از این خرابه

بهانه دارم امشب تا بخواهی

نمانده راه چاره، آه بابا

نگاهم پر ستاره، آه بابا

اگر می‌‌پرسی از حال رقیه

نپرس از گوشواره آه، بابا

تحمّل دارد این چشمان تر؟ نه

تحمل دارد اما اینقدر! نه

به لب آمد دگر جان رقیه

بیا بابا ولی حرف سفر! نه