رضا نشست و به معصومه‌اش نگاه انداخت

چنانکه چشمۀ ذوق مرا به راه انداخت

خدا چه خوب ادا کرده حق مطلب را

به نام فاطمه آورده است زینب را

آیت پنهان‌شده در خاک قم

کیستم؟ آن‌کس که در این‌جاست گم

بانوی تنزیهی اشراق و نور

شأن تو مخفی‌ست، ولو در حضور

یک شب دگر تو منتظرم باش، فاطمه

مرهم برای زخم سرم باش، فاطمه

یک عمر، انتظار تو را می‌‌کشم بس است

هجران روزگار تو را می‌‌کشم بس است

دست دلم باز به دامان توست

منتظر جوشش احسان توست

گفت پیمبر به تو ‌ای نور عین

جنت حق، وقف محبان توست

باز داغ سینه بی اندازه شد

بار دیگر کهنه زخمی تازه شد

شب رسید و بام کوفه تار شد

باز دردی آشنا تکرار شد

منو مشغول خودت کن، بزار درگیر تو باشم

واسه من هم سفره بنداز که نمک گیر تو باشم

تا زیر چشمات بمونم، زیر تدبیر تو باشم

دیونم کن، دیونم کن، که به زنجیر تو باشم

وقت خداحافظیه، مهمونی هم تموم شد!

حسرت این روزای خوش، بغضی توی گلوم شد

صابخونه ممنون توأم، هیچ چیزی کم نذاشتی

با اینکه لایق نبودم، سنگ تموم گذاشتی

باید اول خانه را در می‌‌‌زدند

از در و دیوار بالا آمدند

پیر ما مشغول با معبود بود

روی چشمش چشمه بود و رود بود

قلّۀ ماه مبارک، لیله القدر نبی است

فاتح قلّه یقیناً، لیله البدر علی است

روح و جان لیله القدر نبی هم، فاطمه است

علت پیروزی بدر علی هم، فاطمه است

آخر یه روز شیعه برات حرم می‌‌‌سازه

حرم برای تو شه کرم می‌‌‌سازه

آخر برات یه گنبد طلا می‌‌‌سازیم

شبیه گنبد امام رضا می‌‌‌سازیم

گرد و غبار غم زده خیمه به سینه‌ام

من زائر قبور خراب مدینه‌ام

آنجا که گریه‌‌ها همه خاموش و بی صداست

هرکس بمیرد از غم آن سرزمین رواست

شعر من، ‌ای آسمانی حال من

ای سکوت و شور و قیل و قال من

خسته منشین در حریم وصل یار

نشئه‌ای، از جام مشتاقی بیار