سفیر مملکت دلبرم، مرا بکشید

به جای دلبر مه پیکرم، مرا بکشید

به جرم غیرت اگر قطعه قطعه‌ام بکنید

به جان بلای جهان می‌خرم، مرا بکشید

محرم آمده شکر خدا کنیم همه

به گریه محشر کبرى به پا کنیم همه

به شکر اینکه رسیدیم به عزاى حسین

ز سینه عقدۀ یک ساله وا کنیم همه

صد شکر می‌کنم که گرفتار تو شدم

منت نهاده اى و عزادار تو شدم

احرام عشق بسته به میقات آمدم

حیران کوى وصل به دیدار تو شدم

داده خدا مقام مرا خادم الحسین

ارباب خوانده نام مرا خادم الحسین

من بی حسین گمشده‌ای بی نشانه‌ام

بنویس پس تمام مرا خادم الحسین

خدا برای دم تو به ما زبان داده است

برای کرببلا آمدن توان داده است

بهشت چیست؟ فقط راه مستقیم حرم

خدا مسیر خودش را به ما نشان داده است

در بند غم تو هستم ان شاالله

من محتشم تو هستم ان شاالله

شاعر شده‌ام که از شما بنویسم

صاحب قلم تو هستم ان شالله

ما را خدا به عشق حسین آفریده است

از او کریم تر همه عالم ندیده است

ریزه خور عطای حسینیم تا ابد

این لطف فاطمه است که بر ما رسیده است

من می‌روم اما به تکاپوی بهشت

با جان و دلی معطر از بوی بهشت

هم کرب و بلا بهشت و هم شهر نجف

یعنی ز بهشت می‌روم سوی بهشت

از مروۀ عشق در صفا خواهم رفت

لب تشنه پی آب بقا خواهم رفت

با اذن علی که اولین خورشید است

از شهر نجف به کربلا خواهم رفت

دلم به خاطر زوّار ساده راه افتاد

برای اینکه شود استفاده راه افتاد

رسید با گذر دیگری به مرز خودش

اجازه داده، اجازه نداده راه افتاد

من از مشهد، من از تبریز، از شیراز و کرمانم

من از ری، اصفهان، از رشت، از اهواز و تهرانم

نمی‌دانم کجایی هستم، اما خوب می‌دانم

هوایی هستم و آواره‌ای در مرز مهرانم

هر قدم یک پنجره از شوق واکردی به سویم

می‌توانم از همین جا عطر صحنت را ببویم

قطره‌ام‌ اما سر دریا شدن دارم دوباره

می‌روم خود را در اقیانوس نور تو بشویم