اهل بیت شاه دین با صد نوا

بار بر بستند از شام بلا

ره بپیمودند چندی بی‌قرار

تا که دشت کربلا شد آشکار

تا درگه تو قبلۀ راز است، حسین!

 ما را به درت روى نیاز است، حسین!

گردد درِ کعبه باز سالى یک بار

وین کعبه درش همیشه باز است، حسین!

باز آمده‌ام از کرمت خوشه بگیرم

بهر سفر آخرتم، توشه بگیرم

سیراب شود تا جگر سوخته‌ام باز

یک بوسه از آن مرقد شش گوشه بگیرم

اى خرمن فیض و ماسوا خوشه‌ی تو!

 در راه طلب خدا بُوَد توشه‌ی تو

در هر طرف از چهار گوشه‌یْ دل ما

 نقشى بُوَد از مزار شش‌گوشه‌ی تو

کربلا! ای در مذاق اهل ذوق!

شعرِ سرشار از شعور و شور و شوق

ای بهین مضمونِ بکرِ شعرِ ناب!

معنی آیینه و مفهوم آب

کربلا! ای جنّت‌المأوای ما!

ای بهشت خلد و روح‌افزای ما!

زائرانت، قدسیان خوش‌سرشت

خادمانت، حور و غلمان بهشت

بود در پیمان حق، آن شاه عشق

تا زند در کربلا، خرگاه عشق

شه به پیش و هم‌رهان او ز پی

چون «بنات‌النّعش»، دنبال جدی

ای زمین کربلا! دل‌شاد زی

تا قیامت زآن سبب، آباد زی

قبّه‌ی عزّت به گردون کن بلند

هم بر آن پیرایه، مهر و ماه بند

شه فرود آمد به دشت کربلا

گفت پس با آن زمین پُربلا:

ای زمین! ای تربت عنبرسرشت!

ای به رتبت، برتر از خاک بهشت!

آه! از آن ساعت که سبط مصطفی

گشت وارد بر زمین کربلا

پس به یاران کرد رو، سلطان دین

گفت کای یاران! مقام ماست این

بار بگشایید، خوش‌منزل‌گهی است

تا به جنّت زین مکان، اندک‌ رهی است

می‌رسد در گوش من، بانگ درا

دم‌به‌دم از کاروان کربلا

مرحبا! ای خاک پاک کربلا!

از حرم برتر ز عزّ و اعتلا!

بر قلم بگْذشت، نام نینوا

اوفتاد اندر قلم، چون نی‌، نوا

این چه نام و این چه منزل‌گاه بود؟

کز زمینش بر فلک، صد آه بود