کاری بکن! مگذار شب، خاکستری باشد
سهم تمام خیمه‌ها شعله‌وری باشد
کاری بکن! مگذار این بادِ گریبان سوز
با چنگِ خونینش پی هر روسری باشد
هی نامه آوردند کوفی‌ها که ظهری سرخ
با خون جدّت دست‌هاشان جوهری باشد
یک طرف کاغذ و یک سو قلمش افتاده
قلمش نه دمِ تیغ دو دمش افتاده
مثل روز دهم از فرط عطش با طفلان
در شب حجره به روی شکمش افتاده
آخرین لحظه همان لحظۀ تلخی است که مرد
دیده از دست ابالفضل علمش افتاده
از کودکی‌اش به نیزه قرآن دیده
با چشمِ خودش کُشتنِ مهمان دیده
بیهوده نبود موسمِ حج جان داد!
هفتاد و دو بار عیدِ قربان دیده
مشغولِ پرستاریِ باباست هنوز
یا اینکه نگاهِ او به سرهاست هنوز
ذی‌الحجه، مزارِ بی کَسَش می‌گوید:
یک جای جهان حسین تنهاست هنوز
موّاج می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم
پرواز می‌شویم و به بالا نمی‌رسیم
این بال‌ها شبیه وبالند، ابترند
وقتی به سیر عالم معنا نمی‌رسیم
این چشم‌های خیس و تهی دست شاهدند
بی تو به جلوه زار تماشا نمی‌رسیم
سلام ای باقر علم امامت
امامت مفتخر بر هر سلامت
سلام ای طالع ماه خدایی
هلال بهترین شهر ولایی
صدای صاعقه آمد که در هوا زده بود
گمان کنم که خدا مرد را صدا زده بود
در این میانه، عطش، این حقیقت مکشوف
به بوم زندگی‌اش رنگ نینوا زده بود
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
