نیمه شب‌ها تا سحر ذکر رضا باید گرفت

اینچنین حاجات خود را از خدا بایدگرفت

در جوار مرقدش هرگز به کم قانع مشو

چونکه از مشهد برات کربلا باید گرفت

به فکر کربلا بودم، درآوردم سر از مشهد

بخوانم هرنفس باشوق بار دیگر از مشهد

اگر که میل حج دارم، چه جایی بهتر از اینجا؟

اگر قصد سفر کردم، چه جایی بهتر از مشهد؟

از عالمی بریدم و اینجا رسیده‌ام

یک عمر بال و پر زدم، اما رسیده‌ام

این قطعه با تمام زمین فرق می‌کند

انگار من به عرش معلّی رسیده‌ام

حمد لله که مائیم گرفتار رضا

عاشق صحن گهرشاد گهربار رضا

آرزو داشتم از کودکی‌ام تا حالا

که پناهنده شوم بلکه به دربار رضا

نشان راه، به سمت خدایمان دادند

که در حریم خراسان رضایمان دادند

خوشم که بادۀ عشقش به جام جان دارم

کنار ساقی میخانه جایمان دادند

ماه را در شب هجران برسانید فقط

مژده‌ای در دل طوفان برسانید فقط

به کویری که ندیده است به خود برگ و بری

خبر از بارش باران برسانید فقط

آبرویم را سرِ این نفس، آسان می‌برم

مرگ را از خاطرم هنگام عصیان می‌برم

تشنۀ معرفتم، این سو و آن سو می‌روم

بهره‌ای اصلا از این دریای قرآن می‌برم؟

بر شعلۀ جگر، نم باران می‌آورند

باران نبود، دیدۀ گریان می‌آورند

با هلهله کنار حرم دف نمی‌زنند

در پیش محتضر به خدا کف نمی‌زنند

نمره‌ی صندلی‌ام باز درآمد هشت است

ساعت رفتن من نیز به مشهد هشت است

همه جا مضربی از هشت و به تخت اعداد

آن که امروز نشسته است به مسند هشت است

میلم کشیده مژدۀ مهمانی‌ام دهند

جایی کنار یار خراسانی‌ام دهند

این بار می‌روم که بخواهم ز محضرش

یکبار هم اقامت طولانی‌ام دهند

نام تو را بردم زمستانم بهاری شد

در خشکسالی دلم صد چشمه جاری شد

بعد از زمانی که گدایی تو را کردم

دار و ندار من عجب دار و نداری شد

گلدسته‌های مرقدتان پایه‌های عرش

فانوس‌های ساحل بی‌انتهای عرش

بر ساحت ضریح تو انس و ملک دخیل

آیینه‌کاری حرمت کار جبرئیل