لطف کن این قطره را تا رود و دریا هم ببر

ابرهای رحمتت را سمت صحرا هم ببر

سوی کنعان بوی پیراهن خبر را می‌برد

یک خبر از جانب خود به زلیخا هم ببر

در این چله نشینی‌ها چهل منزل خطر دیدم تو ذکری دادی و من هم چهل منزل اثر دیدم

و من با چشم کم سویم به سوی تو نظر کردم چهل منزل کنار خود تو را دیدم اگر دیدم

ما را که غیر داغ غمت بر جبین نبود نگذشت لحظه‌ای که دل ما غمین نبود

هر چند آسمان به صبوری چو ما ندید ما را غمی نبود که اندر کمین نبود

گریه کردن برای امشب یا

گریه کردن برای فرداها

هر چه دیدیم گریه بود و گذشت

مثل یک خواب ظهر عاشورا

پایان گرفت این همه لحظه شماری‌ام یک اربعین گذشت ز چشم انتظاری‌ام

یک اربعین گریسته‌ام، آب رفته‌ام حالا به خون رسیده دو ابر بهاری‌ام

در چند گام مانده به قبرت بریده‌ام این چند گامِ مانده می‌آیی به یاری‌ام؟

باید زمین کربلایت دیدنی باشد

شش‌گوشه‌اش از عمق جان بوسیدنی باشد

پیراهن صدپاره‌ات بر شانه‌های باد

هر روز بیش از پیش‌ها بوییدنی باشد

چتر را می‌بندم و روی زمین می‌ایستم

زیر باران امام اولین می‌ایستم

اذن می‌خواهد به ایوان نجف داخل شدن

بین صف پشت سر روح الامین می‌ایستم

مثل من هیچکس در این عالم، وسط شعله‌ها امام نشد در شروع امامتش چون من، اینقدر دورش ازدحام نشد لشکری از مغیره می‌آمد، خیمه‌ غارت شد و در آتش ‌سوخت غیر زهرا به هیچ معصومی، اینقدر گرم احترام نشد

ای خاطرۀ خجسته! مولا، لبیک

خورشید به خون نشسته! مولا، لبیک

چشم و دل ما به نور تو روشن باد

ای آینۀ شکسته! مولا، لبیک

رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی

عباس من! دیدی اما مانند خواهر ندیدی

آن صورت مهربان را، محبوب هر دو جهان را

وقتی غریبانه می‌رفت بی یار و یاور ندیدی

هر که باشد در دلش حال و هوایت بیشتر

گریه خواهد کرد بین روضه‌هایت بیشتر

گرچه عمری سائل لطف و مرامت مانده‌ام

می‌شوم شب‌های جمعه من گدایت بیشتر

دستی بکش به موی پریشان ابرها

ای تشنگیت حسرت پنهان ابرها

در آن غروب تشنه، زلال نگاه تو

آبی نزد به آتش دامان ابرها

حالا هنوز موقع مغرب به یاد تو

جاری است خون ز چاک گریبان ابرها