دسترسی سریع به موضوعات اشعار
جستجوی پيشرفته
لیلۀ آخر

 

 

«ایّها السّاقی! اَدِر کأس‌الولا»

                        تا بگویم داستان کربلا

 

بازگویم داستان عاشقی

                        لب فروبندم ز ذکر مابقی

یاران با وفا

لیل عاشورا، امام خاص و عام

                        خوانْد نزد خویش، یاران را تمام

 

جملۀ اصحاب با صدق و یقین

                        جمع گردیدند، نزد شاه دین

 

مقصد و مقصود

در شب عاشور، میر نشأتین

                        سرور و سالار مظلومان، حسین

 

بعد از آنکه خوانْد با یاران، نماز

                        با تضرّع، آن شه مسکین‌نواز

 

عطف نگاه

هست در شوریده‌سر، سودای تو

                        یاد شور لیل عاشورای تو

 

یاد آن شامی که دید افلاکیان

                        جلوۀ انوار عشق خاکیان

 

عشق و بلا

 

عشق را آن کاو به جان، هم‌دم نمود

                        خلقت عشق و بلا، توأم نمود

 

این دو هرگز نیستند از هم جدا

                        هر کجا عشق است، می‌باید بلا

 

راه سحر

 

گفت با ایشان که ای آزادگان!

                        ای همه از طینت ما، زادگان!

 

ای همه از خاک علّیّین پاک!

                        ای همه در خاک، مهر تاب‌ناک!

 

امید رستگاری

حمد یزدان گفت و نعت مصطفی

                        داد پس بر جمع هم‌راهان، ندا

 

گفت کای آزادگان پاک‌دل!

                        ای ز همّت کرده گردون را خجل!

 

لیله‌الاسرا

 

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        عاشقان را «لیله‌الاسرا» رسید

 

سربه‌سر، سرمست از صهبای عشق

                        جملگی مستغرق دریای عشق

محراب نیایش

عصر تاسوعا که از شرم، آفتاب

                        گشت در مغرب، نهان، زیر نقاب

 

روز، رخ بنْهفت، از پی شب رسید

                        عاشقان را وقت تاب و تب رسید

 

نوری و ناری

والی دین، خسرو مُلک وجود

                        چون به دشت نینوا آمد فرود

 

گشت آن صحرا ز رفعت، رشک طور

                        وادی ایمن شد آن صحرا ز نور

 

جمع احرار

چون شب عاشور زد خرگاه، ماه

                        شب نمودی عرصۀ گیتی، سیاه

 

ناله از دیر و کلیسا خاسته

                        محفل ماتم، حرم آراسته

 

کیفر داور

 

شاه با یاران خود، گرم حضور

                        کوفیان سنگ‌دل، مست غرور

 

شد برون از خیمه‌گه آن شاه فرد

                        دید صحرایی‌ است، پُر از خاک و گَرد

فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×