آینه در پس زنگار گرفتار نماند نور نوشید، اسیر شبِ انکار نماند همۀ عمر اگر نفس به او فرمان داد زیر دست منِ خودکامه‌اش این بار نماند  

قد برافرازید! یک میدان شجاعت پیش روست

پرده بردارید، صد آیینه حیرت پیش روست

ای حسینی مشربان! در معبدِ آزادگی

تا نماز آرید، محرابِ عبادت پیش روست

آی دوزخ‌سفران! گاه دریغ آمده است

سر بدزدید که هفتاد و دو تیغ آمده است

طعمۀ تلخ جحیمید، گلوگیر شده

چرک زخمید، که کوفه است، سرازیر شده

تا خیمه به خون زنند در یاری عشق

دادند صلای سرخِ بیداری عشق

در کرب وبلای عاشقان پرپر شد

هفتاد و دو لاله در هواداری عشق

ببین شرمندگی را در نگاهم

من و شرم گناه، آه از گناهم

دل اطفال تو لرزید، ای وای

به هنگام تماشای سپاهم

چشم‌هایت حکایتی دارند

که زهیر و حبیب می‌دانند

شاعران حس ِ ناب شعرت را

اثر عطر سیب می‌دانند

شد تلخ به کام همۀ گل‌ها قند

گم شد ز لبان خشک دریا لبخند

هفتاد و دو روز و شب شفق شد، آخر

خون دل آسمان نمی‌آمد بند

مرثیه سر به زانوی ماتم گذاشته

دستی ز غیب، قافیه را «غم» گذاشته

شعرم به سمت کرببلا رفت و حُرشدم

دیدم خدا دوباره مَحَلم گذاشته

موجی که به یاری‌ات مصمّم بودند

دستور زبان عشق آدم بودند

یاران تو در حکایت کرب و بلا

هفتاد و دو حرف اسم اعظم بودند

از باور تیرگی جدا می‌شد حر

با لشکر نور، آشنا می‌شد حر

بر بال فرشتگان به پرواز آمد

در خویشتن خویش رها می‌شد حر

در التهاب قافله من هم گریستم

خاموش شد چو مشعله، من هم گریستم

یک باغ کوچک گل و یک دشت پرخزان

کردند تا مقابله، من هم گریستم

بدون کفش و کلاه

بدون تیغ و سلاح

امیر بود ولی چون اسیر می‌آید

چه هیبتی دارد

یکی ست اما انگار لشکر آمده است

سلام آزاده

گذاشت مادر تو اسم بامسمایی

برای تو ای حُر