باران گرفت و چشم من از اشک سر رفت

تا بین مقتل این نگاه در به در رفت

با ضربۀ یک نیزه افتاد و زمین خورد

آن تیرهای نیمه‌جانش تا به پر رفت

شور و شوقم را ببین، یاور نمی‌خواهی عمو؟ اکبری یک ذره کوچک‌تر نمی‌خواهی عمو؟ تاب دوریِ مرا اینجا دل پاکت نداشت قاسمت را پیش خود آنور نمی‌خواهی عمو؟ چهرۀ زهراییم زیباست اما یک رجز روز آخر با دم حیدر نمی‌خواهی عمو؟

جان دادنم شبیه عروج شهیده است

آن بانویی که جان علی را خریده است

من زادۀ حسن، نوۀ مرد خیبرم

من را خدا برای حسین آفریده است

چشم‌هایش همه را یاد مسیحا انداخت

در حرم زلزلۀ شور تماشا انداخت

هیچ چیزی که نمی‌گفت فقط با گریه

جلوی پای عمو بود، خودش را انداخت

با تعجب همه دیدند غم بدرقه‌اش

کوه طوفان‌زده را یک تنه از پا انداخت

آنقدر رشیدی که تنت افتاده

اطراف تنت پیرهنت افتاده

یک ظرف عسل داشت لبت فکر کنم

با سنگ ز بس که زدنت افتاده

امان ز لحظۀ آخر که دست و پا می‌زد

عموی بی‌کس خود را فقط صدا می‌زد

امان ز تشنگی و پا کشیدنش بر خاک

که مهر داغ دلش را به کربلا می‌زد

چگونه تو خوش‌قدّ و بالا شدی

به یک لحظه اینقدر زیبا شدی

مکش اینقدر پا به روی زمین

مکش پا که هم‌قدّ طوبا شدی

گویی از قاطبۀ اهل حرم جان می‌رفت

قد رعنای حسن بود که میدان می‌رفت

صورتش قرص قمر بود و لبش جام عسل

پارۀ ماه سوی لشگر شیطان می‌رفت

سینه‌ات از دل گودال خبر می‌گیرد

دارد از گردش شمشیر اثر می‌گیرد

آسمان سینۀ گودال و پرستو هم تو

سمت خورشید دلت یکدفعه پر می‌گیرد

خودش به دست خودش کودک، انتخاب شده

ستاره‌ای‌ست که هم‌سطح آفتاب شده

علی‌اصغرِ شش ماهه رفت و او مانده

هزار مرتبه از این قضیه آب شده

قد تو چون الف شد و با مد کشیده شد

اما دریغ بیشتر از حد کشیده شد

نجمه اگر به گوش تو آمد یقین بدان

روی لبان قاسم‌ات اشهد، کشیده شد

چشمی که بسته‌ای به رخم وا نمی‌شود؟

یعنی عمو برای تو بابا نمی‌شود؟

ای مهربان خیمه، حرم را نگاه کن

عمه حریف گریۀ زن‌ها نمی‌شود