دلت گرفته چرا حال تو خراب شده است

عزیز، چشم قشنگت چرا پرآب شده است

مگر که کودک من عیب و علّتی دارد

 جواب داری و امّا دلت کباب شده است

افتاد عطش پای در پای لبت

خشک است کبود و خشک صحرای لبت

آینۀ آب غرق حیرت مانده

خشکش زده رود از تماشای لبت

یک آسمان خورشید تنها مانده با تو

صدپاره زخم کهنه‌ام جامانده با تو

شرح غزل‌هایی که طوفان است و آتش

 در ذهن خاک‌آلوده حالا مانده با تو

خیمه آن تشنه لب آن روز که در کرببلا زد

دل پی گوهر مقصود به دریای بلا زد

قد برافراشت دلیرانه و با کلک شهادت

بر سر صحنۀ پیمان ازل نقش وفا زد

کاروان رفت و موج موج سکوت بر لب تشنه خیز دریا ماند

آه از آن خیمه‌­های سوخته دل، شانه­‌هایی تکیده تنها ماند

کاروان رفت و دشت خالی شد، نیزه‌ها سربه­ سر ستاره شدند

آفتاب از کنار ماه گذشت، دست‌های بریده بر جا ماند

دیشب به خواب قافله کابوس می‌وزید

در بهت لال صاعقه ناقوس می‌وزید

از دست تک‌سوار عطش در عمیق شب

از سمت شرق علقمه فانوس می‌وزید

می‌ریخت اشک و شوره می‌زد آسمانش

شب پرده بر می‌داشت از راز نهانش

با صیقل اشکی که هرم آه می‌داد

خم گشت پشت تیر از بار گرانش

به عقل وامونده بگو یه روز تو رو رها کنه

دست از سر تو برداره راهی کربلا کنه

 چارۀ عاشقی چیه وقتی لب تشنه می‌خواد

عقلو نمی‌شه ببری وقتی که همرات نمی‌یاد

ای چشم تو بیمار، گرفتار، گرفتار

برخیز چه پیشامده این بار علمدار

گیریم که دست و علم و مشک بیفتد

برخیز فدای سرت انگار نه انگار

آقا بیا که ما ز غمت گریه می‌کنیم

ماه عزاست، بر حرمت گریه می‌کنیم

شکر خدا که دل به عزاخانه بار یافت

ماه بُکاست، ما به غمت گریه می‌کنیم

دستان بریده، نعش بی سر دجله

تنها و غریب و بی برادر، دجله

یک سوی حسین و سوی دیگر عباس

یک چشم فرات و چشم دیگر دجله

بوی باران و بوی دلتنگی

می‌وزد از حوالی چشمت

چه شده که شقایق و لاله

می‌چکد از زلالی چشمت