سلام بر نفس تو به گاه جان دادن
سلام بر حرکاتت به وقت افتادن
سلام، آیۀ جاری صدای عطشانت
سلام، رود خروشان نور، چشمانت
شاید زمین چرخیده ده‌ها قرن، روی دست‌هایت
جوشیده اقیانوس آرام از گلوی دست‌هایت
شاید که نه ... حتماً تمام کوزه‌های تشنۀ دهر
سیرابِ سیرابند هر روز از سبوی دست‌هایت
برداشته با غیرت خود مشک و علم را
آرام کند رفتن او قلب حرم را
برخاست سراسیمه و آشوب به پاشد
می‌رفت که برهم بزند نظم ستم را
چه شب شاعرانه‌ای داری!؟
قلم و باده و رطب داری
شب شعر بلند عاشورا ست
غزل بندگی به لب داری
در شعلۀ نگاه تو، نقشی نبست آب
موج هزار آینه در خود شکست آب
زان لعل لب که جوش زد از آتش عطش
درگیر و دار حادثه، طرفی نبست آب
سیراب تشنگی ست به دریا چه حاجت است آب از سرش گذشته به سقا چه حاجت است
معراج اوست اینکه می‌افتد به روی خاک دیگر سفر به عالم بالا چه حاجت است
بود طفلی شیرخوار اندر حرم
کافرینش را پدر بد در کرم
خورده از پستان فضل آن پسر
شیر رحمت، طفل جان بوالبشر
عجب حکایتی دارد آب بابا «آب» داد عمو دست داد بابا نان داد عمو قبلِ بابا جان داد
«علم عشق تو بر بام سماوات بریم»
دست در دست برآریم و به میقات بریم
«در ازل پرتو حسنت به تجلی دم زد»
گام در گام تو حق چشمه‌ای از زمزم زد
زینب، اسیر سلسلۀ نینوا ببین
اهل حرم، به رنج گران مبتلا ببین
بر خاندان خود، ستم ناروا ببین
«ای مونس شکسته‌دلان، حال ما ببین
ما را غریب و بی‌کس و بی آشنا ببین»
شراره می‌کشدم آتش از قلم در دست بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟
قلم که عود نبود آخر این چه خاصیتی است که با نوشتن نامت شود معطر دست؟
حدیث حسن تو را نور می‌برد بر دوش شکوه نام تو را حور می‌برد بر دست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
