زینت گرفته هر سخنم با دم حسین

چون عطردان شده دهنم با دم حسین

از کودکی برای غمش گریه کرده‌ام

تا روز مرگ سینه زنم با دم حسین

تو سرو بودی و حالا خمیده‌ای تنها

به دوش، بار مصیبت کشیده‌ای تنها

اگر که پیر شدی، علتش ز کودکی است

چه‌ها گذشت به کوچه! چه دیده‌ای تنها؟

بانو! زبان­زد است حیایی که داشتی

تاریخ ثبت کرده وفایی که داشتی

در آسمان حیدر و زهرا پریده‌ای

مهد کمال بود هوایی که داشتی

 دیگر رسیده قصه به آخر... جدا شدن... سخت است خواهری ز برادر جدا شدن

با دلهره کنون که بغل می‌کنی مرا یعنی فراق، با دل مضطر جدا شدن

آن کودکی که در دل میدان امان نداشت

تاب گلوی خشک ورا آسمان نداشت

می‌خواست یک کلام بگوید که تشنه‌ام

امّا هزار حیف که طفلی زبان نداشت

شب‌ها که گرم اشک و مناجات می‌شویم

قدری شبیه مادر سادات می‌شویم

از نور فاطمه به سحر فیض می‌بریم

تا معتکف به کنج خرابات می‌شویم

بیا که عبد مطیع خدا شدن خوب است

شبی به خاطر او سر به را شدن خوب است

تمام حرف همین است که گنه نکنیم

ز آن چه نفس بخواهد جدا شدن خوب است

باز هم سفره ات شده پهن و

سر سفره گدای تو آمد

به سرایت کریم بنده نواز

بندۀ پر خطای تو آمد

گاهی ز روی نِی، سرِ تو می‌خورد زمین

گاهی سرِ برادر تو می‌خورد زمین

فریاد "یا حسینِ" دلم می رود به عرش

تا صورت مطهر تو می‌خورد زمین

طفل نخورده آب کمی در حرم بخواب

لالا گلم، عزیز دلم، اصغرم بخواب

شرمنده‌ام که شیر ندارم به سینه‌ام

ناخن مکش تو خاک مکن بر سرم بخواب

بر کینه‌های کهنه ز حیدر اضافه شد

به بغض‌ها ز فاتح خیبر اضافه شد

تا گفت علی منم، نوۀ مرتضی علی،

دیدم که چله‌چله به لشکر اضافه شد

بیا که عبد مطیع خدا شدن خوب است

شبی به خاطر او سر به را شدن خوب است

تمام حرف، همین است که گنه نکنیم

ز آنچه نفس بخواهد، جدا شدن خوب است