دسترسی سریع به موضوعات اشعار
جستجوی پيشرفته
بستان عشق

چون به دشت کربلا، سلطان عشق

مانْد تنها در صف میدان عشق

 

لشکر غم، حمله‌ور از شش طرف

دشمنان از چار جانب بسته صف

 

 

بلاگردان شاه

 

خرد‌سالی در حریم شاه بود

نام او شه‌زاده عبدالله بود

 

عاقبت خود را ز زینب وارهانْد

خویشتن را در حضور شه رسانْد

محرم اسرار

 

چون به «دارالعشق»، یعنی کربلا

بار افکندند ارباب ولا

 

هر که از آن وعده‌گاه افتاد دور

عشق کردش جذب تا یابد حضور

نیکونهاد

 

روز عاشورا چو قوم دین‌تباه

حمله‌ور گشتند بر خرگاه شاه،

 

گرم شد بازار هفتاد و دو تن

مشتری، ‌حق؛ جنس،‌ جان؛ جنّت، ‌ثمن

 

سواد اعظم

 

ای دریغا! عمر شد صرف گناه

چهره‌ی دل از معاصی شد سیاه

 

شست‌وشوی ظاهری نبْوَد مفید

کی سیه زین شست‌وشو گردد سفید؟

نالۀ جان‌سوز

افتاد تا که از تن آن شه‌سوار، دست

بگْشود خصم او ز یمین و یسار، دست

 

ناچار شد دچار اجل، تن به مرگ داد

بی‌دست چون جدال کند با هزار دست؟

 

نسرین لاله رنگ

در دشت کین، چو خسرو دین، خسته شد ز جنگ

زد تکیه ‌بر سنان که کند ساعتی درنگ

 

ناگاه ظالمی ز گروه ستم‌شعار

آزرده ساخت، جبهۀ نورانی‌اش به سنگ

 

لیلۀ آخر

 

 

«ایّها السّاقی! اَدِر کأس‌الولا»

                        تا بگویم داستان کربلا

 

بازگویم داستان عاشقی

                        لب فروبندم ز ذکر مابقی

اهمّیّت دست

 

گر چه هر عضوی به جای خویشتن

                        با اهمّیّت بُوَد در مُلک تن

 

لیک هر عضوی چه از بالا، چه پست

                        در شدائد چشم دارد سوی دست

 

                                 

بیمار عشق

شد به سوی خیمۀ بیمار عشق

                        تا سپارد در برش اسرار عشق

 

بر سر بالین او بنْشست شاه

                        شد به برج دین، قِران مهر و ماه

 

فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×