ای گشته سفیر عشق، در شهر فریب

وی بر سر دار، بر لبت نام حبیب

گردید چو در کرب و بلا قحطی مرد

نام تو گذشت بر لب شاه غریب

در کوفه اگر غریب و مهجور شدی

در کوی وفای دوست، مشهور شدی

هر چند ز صحرای جنون جا ماندی

بر دار بلای عشق، منصور شدی

تا فاش کنی شقاوت قوم شریر

با گردن کج، کشیده‌ای منّت تیر

گُلخندۀ حنجر تو بر ناوک ظلم

رمزی است ز پیروزی خون بر شمشیر

با تیغ گلو، به قلب لشگر زد و رفت

بر دوش پدر، ساغر کوثر زد و رفت

در لحظۀ پیروزیِ خون بر شمشیر

لبخند ظفر به خصم کافر زد و رفت

مستانه ز مهد خیمه بیرون زده‌ای

با جوشن قنداقه، به هامون زده‌ای

بر دوش پدر، گلو سپر ساخته‌ای

بر ناوک مرگ، خندۀ خون زده‌ای

در غربت عشق، پا ز گهواره کشید

فریاد عطش، به حلق صد پاره کشید

در پاسخ غربت پدر، حنجره‌اش

تا عرش، به خطّ سرخ، فوّاره کشید

مَهپاره ز آغوش حرم سر زد و رفت

صد شعله به التهاب مادر زد و رفت

از بام قنوتِ آخر خون خدا

بالی ز عطش گشود و پرپر زد و رفت

نومید، چو بسته شد تورا دیدۀ ناز

شد چشم امید خلق بر فیض تو باز

افتاد دو دست از تو و، گردید بلند

بر دامن تو هزارها دست نیاز

تا با لب تشنه، ساقی آب حیات

بنهاد قدم به دیدۀ موج فرات،

هِی زد که: «ز لعل خشک من چشم بپوش»

کز نام تو هم لب نکنم تر ... هیهات!

در چنگ تو شد اسیر، حریّت آب

در مشک تو شد خلاصه، حیثیّت آب

بر دوش تو، قصد قربت خیمه نمود

وه وه ... که چه خوش زلال شد نیّت آب!

می‌برد به دوش غیرت خود، بی‌تاب

یک مشک ز آبروی و یک مشک ز آب

هر چند به خیمه مشک آبی نرساند

شد کام وفا ز آبرویش سیراب

دریا به لب خشک تو پهلو نزند

موج عطشت به بحر زانو نزند

از بهر کفی آب روان، غیرت تو

بر کوثر و سلسبیل هم رو نزند