دیده‌ایم ابروش را اما نگاهش را ندیدیم

مهربانی‌های در چشم سیاهش را ندیدیم

عمری از چشمان زیبایش نوشتیم و به مقتل

بارها لفظ «عَلی عَینی» به شاهش را ندیدیم

به دنیا آمدى تا مطلبى دیگر بیاموزم

من از رفتار تو الله را اکبر بیاموزم

کلاس درس شد سجاده ات، من روز میلادت

نشستم تا جهان را پاى این منبر بیاموزم

برای گفتن از تو سخن  نمی‌‌ماند

که روضه‌ات به دل انجمن نمی‌‌ماند

چه کرده است به اعضای دَرهَمَت شمشیر

که بر سیاهی زلفت شکن نمی‌‌ماند

تو آمدی علی بشود حاصل حسین

باشد سه جور آینه در منزل حسین

تلفیقی از نبوت محض و امامتی

ای شامل پیمبر و‌ ای شامل حسین

قُنداقه را حسین گرفت و ‌نگاه کرد

این گونه آفتاب تبسم به ماه کرد

با خندۀ پیمبری‌اش از همان نخست

حال حسین را علی‌اش رو به راه کرد

هرکسی دارد نگاه یک ‌نفر را پشت سر

زودتر باید بیندازد سفر را پشت سر

جنگجویان جهان شمشیر دارند و شما

صلح جویی چون که می‌بندی سِپر را پشت سر

کشیده از همان آغاز نرجس انتظارش را

نه چندین روز و شب، نه ماه خالص انتظارش را

ولایت گر که شد معیار و روضه گر که شد مقیاس

برای شیعیان کردند شاخص انتظارش را

مثل فعل بازدم هستم که از دم کمترم

آدمم، اما به وقت درک از آدم کمترم

هیچ تأثیری ندارم در جهان کوچکم

آه از شادی که جای خود، من از غم کمترم

با طعم خنده‌های تو دنیا از این به بعد

نشناخت فصل فصل سر از پا از این به بعد

ای خوش به حال اهل مدینه که شد عیان

در چهرۀ تو حضرت زهرا از این به بعد

وَاسْمَعْ دعایی، با تو در دل حرف‌ها مانده

وَاسْمَعْ ندایی که صدایم بی صدا مانده

اَقْبِل به من حالا که اقبالی برایم نیست

در حنجرم وقتی که بغض ربنا مانده

چون نهادی که بی گزاره شده

گوش تو بی دلیل پاره شده

آخرین راه که شده ست فرار

اول راه، راهِ چاره شده

تیر آه از نهاد پدر در بیاورد

وقتی سر از گلوی پسر در بیاورد

بی شک برای بردن زیر گلوی تو

حق دارد اینکه تیر سه پر در بیاورد