نگاهی نیمه‌جان و بی‌رمق داشت

دو چشم خونجگرتر از شفق داشت

چه کرده خیزران با قلب دختر

اگر جان داد از داغ تو، حق داشت

انیس شیون و آه رقیه

شدی بر نیزه‌ها، ماه رقیه

ببر با خود مرا، خیری ندارد

پس از تو عمر کوتاه رقیه

چه دلگیر است بی‌تو بی‌پناهی

نگاهی کن به حال من، نگاهی

برای پر زدن از این خرابه

بهانه دارم امشب تا بخواهی

نمانده راه چاره، آه بابا

نگاهم پر ستاره، آه بابا

اگر می‌‌پرسی از حال رقیه

نپرس از گوشواره آه، بابا

تحمّل دارد این چشمان تر؟ نه

تحمل دارد اما اینقدر! نه

به لب آمد دگر جان رقیه

بیا بابا ولی حرف سفر! نه

ز خاطر برده‌ام چشم ترم را

همه گلزخم‌های پیکرم را

از آن وقتی که دیدم نیمۀ شب

کبودی‌های روی مادرم را

شبم بی تو نگردد طی! می‌‌آیی؟

بگو خورشید روی نی! می‌‌آیی؟

شدم جان بر لب از داغ تو بابا

به دیدار رقیه کی می‌‌آیی؟

اگر غم را، ز چشمانم نخوانی

چه باید کرد با بی‌همزبانی

تو که رفتی شبی تا دیر راهب

بیا یک شب خرابه میهمانی

غریبی، بی‌قراری، آه سخت است

غم چشم انتظاری، آه سخت است

بفهمی که در این دنیای تاریک

دگر بابا نداری، آه سخت است

گل اشک از نگاهم چیده بودم

یتیمی را دگر فهمیده بودم

به من گفتند: بابایت سفر رفت

ولی من نیزه‌ها را دیده بودم

نگاه پرپر او حرف می‌‌زد

همه بال و پر او حرف می‌‌زد

سکوتش بود یک دنیا مصیبت

تمام پیکر او حرف می‌‌زد

ندارد همدمی جز اشک و ناله

شده چشم کبودش باغ لاله

چه می‌‌خواهد خدایا تازیانه

مگر از جان زهرای سه ساله