اگر بر آستان خوانی مرا، خاک درت گردم

وگر از در برانی، خاک پای لشگرت گردم

به دامانت غبار‌آسا نشستم، برنمی‌خیزم

وگر بفْشانی‌ام، خیزم ولی گِرد سرت گردم

گر بر سرِ دارم، خبر از یار بیارید

بر کشتۀ من، جانِ دگر بار بیارید

آرید اگر مژده از آن نرگس بیمار

بهر دل بیمار، پرستار بیارید

بیا مهمان سرگردان کوفی را تماشا کن ز احسان بهر این مهمان، سر و سامان مهیّا کن  

چو شمعی در ره عشقت سراپا سوختم امشب بیا پروانۀ پروانه را ای شمع! امضا کن

گر چه ای یار! اسیر کف اغیار توام نی گرفتار عدو بلکه گرفتار توام  

نام تو ورد زبانم به سر دار شده است تو علی هستی و من میثم تمّار توام

«چشم گریان سویت از شام خراب آورده‌ام» «خیز، ای لب تشنه! از بهر تو آب آورده‌ام» گر بپرسی داغ تو با سینۀ خواهر چه کرد قامت خم گشته‌ای بهر جواب آورده‌ام

روزِ عشق‌آموزِ عاشورا گذشت

                        سرگذشت عشق بود، امّا گذشت

روز ایثار و وفا و عشق و خون

                        عقل شد راهی به صحرای جنون

بانو! ای احیاگر نام حسین

                        نینوایی‌نایِ پیغام حسین

ثبت، نامِ لاله‌ها در باغ توست

                        سینۀ آلاله‌ها پُر‌داغ توست

در رزم‌گاه عشق، نه فرق پسر شکست

گویی درست، شیشۀ عمر پدر شکست

پُشتی که جز مقابل یکتا، دوتا نشد

پشت حسین بود و ز داغ پسر شکست

اگر چه عمر جاویدان گرفتی

چه زود، ای عمر من! پایان گرفتی!

به طومار شهادت، مُهر گشتی

ز دست دوست، این عنوان گرفتی

ای از تَبار آینه‌ها، گَرد کوی تو!

وی آبِ روی کوثر و تَسنیم، جوی تو!

کار بزرگ کرده ز بس دست کوچکت

شد دست‌ها دراز ز هر سو، به سوی تو

ز ابر خیمه اگر ماهِ روی باب ببینم

به روی خود ز سوی دوست، فتح باب ببینم

بیا که منتظرم تا بَری به بزم وصالم

چو ذرّه، خویش در آغوش آفتاب ببینم

گر کشم خاک پای تو در چشم

خاک را با نظر کند زر، چشم

گر به پای تو ریخت گوهر، اشک

تحفه از این نداشت بهتر، چشم