پاره به پاره روی زمین قرص ماه ریخت

تا علقمه رسید ولی بین راه ریخت

پا می‌شود، دوباره زمین می‌خورد حسین

دست خودش نبود که بی تکیه‌گاه ریخت

خیمه‌ها را یکی‌یکی گشتم

تا که امشب تو را نگاه کنم

تا دل سیر گریه‌ای بکنیم

تا دم صبح آه آه کنم

چقدر مزّۀ چایی‌ روضه‌ها خوب است

کنار لطف شما حال و روز ما خوب است

میان نافله وقتی قنوت می‌گیری

برای حال دل ما کمی دعا خوب است

بگیر بال مرا باز در هوای خودت

مرا ببر به کنارت، به کربلای خودت

من آشنای توام، خانه‌زاد مادرتان

نصیب در به درت کن شبی دعای خودت

بدجور دلشکسته‌ای و گریه می‌کنی

از اشک چهره شسته‌ای و گریه می‌کنی

بگذار تا عبای تو را ما تکان دهیم

بر خاک‌ها نشسته‌ای و گریه می‌کنی

به سوی ما اگر از سویتان نگاهی هست

برای گریۀ مان حال روبراهی هست

تنت به ناز طبیبان نیازمند و مباد

تو گریه می‌کنی آنقدر که نگاهی هست

به آه، دود دلش را به آسمان می‌داد

به سینه می‌زد و تنها سری تکان می‌داد

شنید کرببلا، چشم او سیاهی رفت

فقط به این تن بی جان، حسین جان می‌داد

آهی کشید، گریۀ ما را درآورید

ما را کشید و شال عزا را درآورید

ما داد مثل پیر جوانمرده می‌زنیم

وقتی صدای گریۀ ما را در آورید

در پیش تو از شرم، آبم کرد کوفه

من آبرو دارم، خرابم کرد کوفه

لبریز خون کردند رویم را، عزیزم

بردند اینجا آبرویم را عزیزم

لب این بام فقط نام تو بردم آقا،

جان زینب برگرد

دخترم را به نگاه تو سپردم آقا،

جان زینب برگرد

عالم علی و نورِ جهانتاب زینب است

مثلِ علی و مثلِ نبی، ناب زینب است

از جلوه‌های فاطمه سیراب زینب است

تشنه حسین، تشنه حسن، آب زینب است

من را نگاه تو اگر از یاد برده بود

چیزی نداشتم همه را باد برده بود

دیوانۀ حسینم از آن دم که مادرم

من را کنار پنجره فولاد برده بود