شبی که ریخت خدا در سبوی جانم می

چو تاک رفت به اعماق استخوانم می

علی الصّباح قیامت کسی است ساقی من

که می‌دهد به من و جمع دوستانم می

گر سر ما به قدوم تو دوان خواهد شد

دوش ما راحت از این بار گران خواهد شد

به بلندای قدت بر تو سلامی دادم

زین بلندی ادب مسلم عیان خواهد شد

از خدا خواسته‌ام ذبح منای تو شوم

زده‌ام فالی و امروز همان خواهد شد

صحبت از موسی و طور و ذوق عمرانی بس است

من پدر می‌خواستم، توضیح عرفانی بس است

قرعۀ آن قبلۀ سیّار بر ما اوفتاد

ای خرابه، غبطه بر دیوار نصرانی بس است

پایم حریف خار مغیلان نمی‌شود

دست شکسته یار گریبان نمی‌شود

گیسو نمانده تا که پریشانم کنم تو را

آری، سر رقیه پریشان نمی‌شود

مجنون شبیه طفل تو شیدا نمی‌شود

زین پس کسی به قدر تو لیلا نمی‌شود

شأن نزول رأس تو ویرانۀ من است

دیگر مگرد شأن تو پیدا نمی‌شود

خبر آمد که ز معشوق، خبر می‌آید

ره گشایید که یارم ز سفر می‌آید

کاش می‌شد که ببافند کمی مویم را

آب و آیینه بیارید، پدر می‌آید

اکنون که بر دهان تو بابا لب من است

اوج دعای امشب تو تا لب من است

با چوب بدحضور یزید لعین بگو

تولیت حریم لبت با لب من است

آمد خیر حسین ز پا اوفتاده است

این حرف از دهان صبا اوفتاده است

بویت چه خوب می‌رسد از دور، گوییا

پیراهنت به دست صبا اوفتاده است

شمسی و روی زمین با روی ماه افتاده‌ای

تا اذان مانده چرا در سجده‌گاه افتاده‌ای؟

سینه تنگ و عرصه تنگ و غربت تو می‌کشد

زیر دست و پای دشمن بی سپاه افتاده‌ای

قد کشید و بلند بالا شد

تا فلک پر زد و مسیحا شد

به همین قدر اکتفا فرمود

بند کفش‌اش نبست و موسا شد

فراز منبر دستت، کلیم خواهم شد

زبان بگیر که من هم دونیم خواهم شد

به گیسوان رقیه قسم که پشت سرت

نمازخوان اذان نسیم خواهم شد

چشم تو از بس که گریه کرد نظر شد

عالم بالا ز گریۀ تو خبر شد

صیغۀ عقد اخوّتت به که خواندند؟

عمر تو مثل مسیح، صرف سفر شد