چون چشم نیزه قوّت جان مرا گرفت

پهلوی من نشست و نشان مرا گرفت

می‌رفت تا که فاش پدر خوانمت، عمو!

سُم فرس رسید و دهان مرا گرفت

گرفتم این که به صبح آفتاب برگردد

علی چگونه به چنگ رباب برگردد

حکایتی است که از شیرخوار ما سر زد

کسی سپید بیاید خضاب برگردد

بی‌مهر دوست این دل خرّم به ما نساخت

بی آفتاب، باغ دو عالم به ما نساخت

زین هم دمان که دور و برم چرخ می‌زنند

جز تیغ سر برهنۀ محرم به ما نساخت

باید برای خود بصری دست و پا کنم

بر دیدنت ره نظری دست و پا کنم

یک ذره بود و آن هم از آن حادثات ریخت

باید برای خود جگری دست و پا کنم

تو یک طرف هزار پری‌رو به یک طرف

سنگین شده است با تو ترازو به یک طرف

ای باغ حسن، سخت پریشان و درهمی

چشم تو هست یک طرف، ابرو به یک طرف

کم آمده است مرغ دلم آب و دانه‌اش

خال لبت کجاست که گیرم نشانه‌اش

دستت نرفت در کمرم آن قدر که شمر

پیچید دور گردن من تازیانه‌اش

لب آن‌چنان بده که چو کس را خبر شود

جان بر سر حسادتش از تن به در شود

جا داشت بایزید شود از دمت یزید

یا خیزران ز شهد لبت نی شکر شود

تا به کی شکوه کلیم الله از لن می‌کند

حق تعالی جلوه در قربانی من می‌کند

ره نخواهی رفت بعد از این به پیشم نرم نرم

بس که مغز استخوانت فکر آهن می‌کند

من غصه می‌خورم، پسرم چشم می‌خورد

با او نبی و فاطمه هم چشم می‌خورد

هر جا مکن گسیل ز حُسنت ملاحتی

آهو اگر رود ز حرم چشم می‌خورد

پسرم رفت و طالعم برگشت

خشک لب رفت و دیده‌ام تر گشت

نه که امروز مصطفی شده است

از قدیم این پسر پیمبر گشت

منّت کشیدن از تو چه کار مبارکی است

آشفته‌ات شدن چه وقار مبارکی است

باید که نار عشق تو خاکسترم کند

اصلاً کنار تو چه کنار مبارکی است

پایی که من به روی تمنا گذاشتم

دست تملکی است به دریا گذاشتم

حتی خدا معاوضه با ملک من نکرد

دستی چو روی عالم بالا گذاشتم