ای گروه از محبّت بی‌نصیب!

من حبیبم، من حبیبم، من حبیب

خشم حق گردیده ظاهر، بنگرید

جنگ فرزند مظاهر بنگرید

گردون چرا روی تو را قمر گفت؟

باید تو را از ماه، خوبتر گفت

اُمّ‌البنین بالید از این که: زهرا

در روز عاشورا تو را پسر گفت

جمال حق ز سر تا پاست عبّاس

به‌ یکتایی قسم، یکتاست عبّاس

اگر چه زاده‌ی اُمّ‌البنین است

ولیکن مادرش زهراست، عبّاس

سلام از من و پروردگارِ داور من

به فاطمه به حسین و حسن به شوهر من

منم که همسریِ شیر حق نصیبم گشت

منم که سرور عالم علیست همسر من

ای فلک یک مه و سپهر سه اختر

شیر خدا را خجسته همدم و همسر

فاطمه دوم بهشت ولایت

یار علی، نایب بتول مطهّر

ای سلام‌‌الله بر جان و تنت!

اشک و خونم، هر دو وقف دامنت

سر به زیر تیغ و چشمم سوی تو

نقد جانم رو‌نمای روی تو

بر سرم افتاده هفتاد و دو شور

در دلم افتاده هفتاد و دو نور

می‌سزد هر لحظه هفتاد و دو بار

بر لب آرم وصف هفتاد و دو یار

ای سراپا حُسنِ حی ذوالمنن!

 سوّمین ابن الرّضا! دوّم حسن!

ای هزاران آفتابت، مشتری

 یا ابَاالمهدی! امام عسکری!

اسو‏ۀ تقوا، خدایی بنده‏‌ای

 هم‏چو جان، در جسم ایمان، زنده‌‏ای

به جای باران بارد ز آسمان، انجم

به مقدم پسر فاطمه، امام دهم

چه خفته‏‌ای؟ مه من! روز عید آمد، قُم

به بحر شادی، گردیده مُلک هستی، گُم

ای دائم از خدا و نبییّن تو را، سلام!

وی روی عالمی، به حریم تو، صبح و شام!

ابن الرّضای دوّمی و چارمین علی

جدّ امام منتظرّی و دهم امام

مهرِ جهان فروزِ سپهر هدایتی

هادی است، کنیه‌‌ات؛ به تو و کنیه‌‌ات، سلام!

شمع‌ها از پای تا سر سوخته

مانده یک پروانه‌ی پَرسوخته

نام آن پروانه، عبدالله بود

اختری تابنده‌تر از ماه بود

بین هفتاد و دو ماه انجمن

آفتابی بود از بُرج حسن

سروقدّی از ریاض دو امام

نوجوانی، سیزده سالش، تمام