بالم شکسته، از پرم چیزی نگویم

از کوچ پر دردسرم چیزی نگویم

طوفان سختی باغمان را زیر و رو کرد

از لاله‌های پرپرم چیزی نگویم

شاهنشه اریکۀ قدرت اباالحسن

اسطورۀ صلابت و غیرت اباالحسن

یا والی الولی، ید حق، بندۀ خلف

یا مظهر العجایب عالم، شه نجف

در کوچه‌ها، نسیم بهشت محرم است

این شهر بی مجالس روضه، جهنم است

پیراهن سیاه عزاداری شما

زیباترین تجلی عشق مجسم است

آه دلم به آینه زنگار می‌‌زند

پیراهن وصال، تنش زار می‌‌زند

عمرم، جوانی‌ام، همه خرج گناه شد

این گریه‌ها زیان مرا جار می‌‌زند

در دایرۀ عشق، گرفتار حسینم

حیران شدۀ چرخش پرگار حسینم

فریاد زند چاک گریبان جنونم

عمری ست که منصورم و بر دار حسینم

وقت خداحافظیه، مهمونی هم تموم شد!

حسرت این روزای خوش، بغضی توی گلوم شد

صابخونه ممنون توأم، هیچ چیزی کم نذاشتی

با اینکه لایق نبودم، سنگ تموم گذاشتی

نه رواقی، نه گنبدی، حتی

سنگ قبری سرمزار تو نیست!

غیر مشتی کبوتر خسته

خادمی، زائری، کنار تو نیست

راضی به هر قضای خدا می‌روی علی

چون نوح سمت موج بلا می‌روی علی

دارم به فتح خیبر تو فکر می‌کنم

با دست‌های بسته کجا می‌روی علی؟

مانده داغی عظیم بر جگرت عکس رأسی به نیزه، در نظرت

سر بازار شام و بزم شراب چه بلاهایی آمده به سرت؟

شناخت چشم تر عمه این حوالی را شناخت تک تک این قوم لا ابالی را

چقدر خون جگر خورد مرتضی شب‌ها ز یادشان ببرد سفره‌های خالی را

کلیم بی کفن کربلای میقاتی خلیل بت شکن کعبۀ خراباتی

چه فرق می‌کند آخر به نیزه یا گودال؟ همیشه و همه جا تشنۀ مناجاتی

چشم یعقوب مسیل نیل است

کودکی در بغل راحیل است

می‌توان خواند ز پیشانی طفل

چون مسیحا نفس انجیل است