طبق روایات شیعه، دعای حضرت نه تنها در مورد باران باریدن مستجاب می‌گردید؛ بلکه اگر حضرت برای پیروزی و نصرت خویش نیز دعا می‌کردند، قطعا مستجاب می‎شد؛ اما ایشان به سه دلیل این کار را نکردند.

چند دقیقه ایست که نفس‌ها درسینه‌ها حبس شده. ثانیه‌ها مانند روزها و دقیقه‌ها مانند ماه‌ها می‌گذرد. بغض‌ها از شدت ترس جرئت ترکیدن هم دیگر ندارند! رنگ‌های صورت‌های بی رمق و خسته، پریده و بدن‌ها به شدت می‌لرزد، در آن گرمای شدید، سرمای عجیبی وجودمان را فرا گرفته، لب‌های خشکیده و ترک برداشته مشغول راز و نیاز با محبوب است. چرا که «الا بذکر الله تطمئن القلوب...»

عصر روز نهم محرم است، شب عاشورا. شهادت یاران و همراهان امام حسین  (ع) مسلم و قطعی است.

امام حسین (ع) در این ساعات اخیر به بهانه‌های مختلف، همدلان و همراهان را فراهم آورده و همه را مطمئن کرده است که:

«پایان این مسیر بی تردید شهادت است»

یـکى از ملاقات‌هاى سیدالشهدا (ع) در کربلا با عمر بن سعد است که بدون نتیجه، پایان پذیرفت ایـن جلسه به درخواست امام (ع) و با حضور حضرت ابوالفضل و حضرت على اکبر (ع) از یک طرف و از جانب دیگر عمر سعد همراه پسرش حفص و غلامش لاحق تشکیل شد و دیگران نیز بـیرون خیمه ایستادند .

بهشت در خیمه‌ای کوچک به دست سید الشهدا (ع) برای برترین‌های شهدا نمایان شده بود. همه مبهوت جایگاه‎‌های خویش در فردوس اعلی؛ اما ... اما کسی به تمام باغ‌ها و کاخ‌ها بی اعتنا بود و تنها به برادرش (ع) خیره شده بود.

کتیبه‌ها، حسینیه­‌ها را احاطه کرده‌اند. همه جا یک دست سیاه پوش شده است. کم کم خیابان‌های شهرمان ایستگاه‌های صلواتی خود را به راه می‌کنند. داربست‌ها برای برافراشتن پارچه‌ها، جاپایشان را روی زمین محکم می­‌کنند. میله­‌ها آرام آرام پرچم‌های یا حسینشان را به آغوش می‌کشند. کم کم پارچه‌های اطلاعیه مجالس عزا سری بین سرها بلند می‌کنند و خودنمایی می‎‌کنند.

ای کاش می‌شد برای ورود به محرم مقدمه چید! ای کاش ظهر عاشورا را می‌شد در قالب زمان منبسط کرد. برای من و تو خیلی‌ها این کار را کردند. روضه‌های چند ساعت را منبسط می‌کنند برای ده شب. گاهی دو ماه... گاهی کل سال! ولی تمام این‌ها تنها چند ساعت بود... بدون مقدمه! بدون سخنرانی که قبلش کم کم دلت را آماده کند و آرام آرام بزند به صحرای کربلا... صحرای کربلا!

«غروب»، «جمعه» و «دلتنگی» وابستگی خاصی به یکدیگر دارند. مهم نیست چه کاری انجام می‌دهی یا کجا هستی، وقتی جمعه می‌آید و زمان غروبش نزدیک می‌شود دلت شروع می‌کند به گرفتن.

آهسته داشت ازکوچه‌ها عبور می‌کرد. دیگر دیوارها، قصرهشام بن عبد الملک را پوشانده بودند.

زهر کم کم داشت اثر می‌کرد...

برای راه رفتن، به غیر از دوپا، نیاز به دستی روی دیوار بود.

به خانه رسید در را باز کرد و وارد شد. پسرش جعفر جلو آمد و زیر بغل پدر را گرفت.

زهر کم کم داشت اثر می‌کرد...

دَستم زیر چونَم جا خوش کرده بود و برای سَرم شده بود ستون! باید وزنِ سر و اون همه فکر و خیالاتِ توشو تحمل می‌کرد!! انعکاس نور زرد چراغ مطالعه روی کاغذ سفید چشمامو به خودش خیره کرده بود. چند ساعته که انگشتای دستم خودکار رو بغل کرده؛ اما فقط به اندازه چند کلمه بیشتر ننوشته. نگاهم به سطل زباله فلزی گوشه اتاق افتاد، نور کم اتاق، سطل رو تار و تیره نشون می‌داد. با زبون بی زبونی فریاد می‌زد «از پذیرفتن زباله معذوریم!!» شاید وجدان سطل به درد اومده...