شهادت امام باقر (ع)
در چنین روزى مصادف با دوشنبه، در سال 114 ه‍ امام باقر (ع) توسط هشام بن عبد الملک مسموم و شهید شد.[1] در شب شهادت به امام صادق (ع) فرمودند: «من امشب جهان را بدرود خواهم گفت. هم اکنون پدرم على بن الحسین را دیدم که شربتى گوارا نزد من آورد و نوشیدم و مرا به سراى جاوید و دیدار حق بشارت داد». در روایت دیگرى فرمودند: «اى فرزند گرامى، مرگ نشنیدى که حضرت على بن الحسین از پس دیوار مرا ندا کرد: «اى محمد بیا، زود باش که ما انتظار تو را می‌کشیم».
آن حضرت چندین روز و به قولى سه روز در حالت درد از اثر سم به سر می‌بردند تا به شهادت رسیدند. فرداى آن روز بدن مطهر و پاک آن دریاى بیکران دانش خدایى را در خاک بقیع کنار مزار امام مجتبى و امام سجاد (س) به خاک سپردند.[2]
آن حضرت هشتصد درهم براى تعزیه و ماتم خود وصیت فرمود. حضرت صادق (ع) فرمودند: پدرم فرمود: «اى جعفر، از مال من مقدارى وقف کن براى ندبه کنندگان که ده سال در منى در موسم حج بر من گریه کنند و مراسم ماتم را تجدید نمایند».[3]
آقا و مولایمان حضرت باقر (ع) در کربلا شرف حضور داشت. شب یازدهم، بازار کوفه کنار سرهاى مطهر، اسارت شام و مجلس یزید را دیده است و هر زمان که متذکر شهادت حسین بن على (ع) و اسارت عمه‌هایش می‌شد، اشک از چشم مبارکش مانند در جارى می‌گشت.