شیوههای اجرایی و بیانی تعزیه در ایران و هند
علیرضا طاهری- حبیب کاظمنژادی
تعزیه و هنرهای اقماری آن در ایران و هند دارای شیوههای خاص بیانی بوده و با شرایط محلی و جغرافیایی خود انطباق یافتهاند، ولی سرچشمه واحدی دارند.
تعزیه و هنرهای اقماری آن در ایران و هند دارای شیوههای خاص بیانی بوده و با شرایط محلی و جغرافیایی خود انطباق یافتهاند، ولی سرچشمه واحدی دارند.
یاد مصائب امام حسین (ع) درعاشورا، همواره سبب انسجام امت اسلامی در قیامها، کانونهای اسلامی و هویت اسلامی در طول تاریخ اسلام شده است و نه تنها مسلمانان، بلکه غیر مسلمانان نیز در شکل گیری هویت و «من الهی» خود از آن استفادههای فراوانی کردهاند.
مسائلی مانند ضعف منابع مورد استفاده کاشفی، شیوههای روایت داستانی و صوفیانه او؛ تکیه بر حافظه مؤلّف به دلیل اشتغال وی به امر وعظ و و قصد کاشفی به عنوان واعظی شیعی در ایجاد ارتباط عاطفی مردم روزگارش با اهل بیت (ع)، از مهمترین دلایل ورود تحریفات به این کتاب است.
فرهنگ غنی شیعه در توسل به اهلبیت (ع) با دعا و ارتباط عاطفی در غالب گریه بر مصیبت امام حسین (ع)، یکی از نعمتهای خداوند متعال است. گریه بر آن حضرت، ریشه در قرآن و روایات اهلبیت (ع) دارد و در جهت پیشبرد اهداف اسلام، تربیت و تعالی روح انسانها یک هنر خدادادی است
مراسم پیادهروی و زیارت اربعین یکی از مهمترین کانونهای تربیتی انسانِ آزادی خواه است. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی به این سوال اساسی پاسخ میدهد که زیارت اربعین در تربیت فردی و اجتماعی زائران چه تأثیری دارد؟ از مهمترین آثار زیارت اربعین در تربیت فردی زائر، خودسازی و تهذیب نفس، ایجاد آرامش درونی، تمرین صبر و استقامت، خودباوری، الگودهی و الگوپذیری، افزایش عشق و مهرورزی، تقویت دینداری و شکرگذاری از نعمتهاست.اربعین در بعد تربیت اجتماعی نیز میتواند در ایجاد همبستگی، تحقق امت واحده اسلامی، ایجاد شور و شعور سیاسی، توجه به امر به معروف و نهی از منکر و تبلور مفاهیم اخلاقی مانند تعاون، همدلی، ایثار و از خود گذشتگی، انفاق، بخشندگی، روحیه ظلم ستیزی و استقامت تأثیرگذار باشد.
با سقوط دولت آل بویه (حک: 334-447 ه.ق.) و به قدرت رسیدن سلجوقیان (حک: 431-590 ه.ق.) برگزاری آیینهای عاشورایی، علیرغم سختگیریهای هیئت حاکمه در نیمه اول عصر سلجوقی، همچنان در میان امامیه استمرار داشت، و در منابع تاریخی کم و بیش گزارش شده است. پژوهش حاضر به آیینهای عاشورایی عصر سلجوقی، زمینهها و فرصتهای مانایی و برگزاری مراسم عاشورا، گونههای عزاداری امام حسین (ع)، عزاداری سنیان حنفی و شافعی، عزاداری زنان، مناقبخوانی، مرثیهسرایی و تعزیه پرداخته است. یافتههای پژوهش با تکیه بر روش توصیفی-تحلیلی نشان میدهد که زمینهها و فرصتهایی در دوره سلجوقی وجود داشته که سبب مانایی آیینهای عاشورایی بوده است. آیینهای عاشورایی، و زمینهها و فرصتهایی که موجب استمرار این آیینها شده، هدف این پژوهش است. آیینهای عاشورایی در این عصر خودجوش بوده است. هر زمان که شیعیان اوضاع و احوال سیاسی مناسب و فرصت مناسبی مییافتند، در ایام محرم، بهویژه روز عاشورا، آیینهای عزاداری مخصوص امام حسین (ع) برپا میکردند. همان آیینهای عاشورایی که در عصر آل بویه وجود داشته، در این دوره هم کمابیش وجود داشته و منقطع نشده است.
گریه بر امام حسین (ع) «ریشه» در «اعتقادات» شیعه، و نیز «احساسات» و «عواطف» شیعیان و غیر شیعیان دارد. و اینجاست که نکته «مهم» و «اساسی» تشویق اهل بیت (ع) به گریه و عزاداری فهمیده میشود
تعزیه حاصل تلفیق اندیشه و تفکر ایرانی و آموزههای اسلامی است. در بررسی سیر تکاملی گونههای مختلف عزاداری بر اساس مدارک و مستندات موجود، به نظر میرسد شرایط شکلگیری این گونه نمایشی قبل از دوره صفویه وجود نداشته و از طرفی اجرای تعزیهخوانی در دوره قاجار نیز بر کسی پوشیده نیست.
فرهیختگان و فرزانگان جهان حقیقت نهضت حسینی را به خوبی درک کردهاند، از این رو رهبر این نهضت برای آنان به مثابه آموزگار و الگویی والا و بی بدیل بوده و هست. بسیاری از این فرزانگان اهل قلم، مسلمان و مسیحی، در کنار مردم در گردهمایی میلیونی اربعین شرکت میکنند.
ای کاش دست اندرکاران کشوری و نیز عالمان دین، با درک موقعیت، اجتماعات عزاداری را به طور کلی ممنوع می کردند.
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×